Mad World: An Oral History of New Wave
Artists and Songs That Defined the 1980s - Lori Majewski/Jonathan Bernstein
Abrams
Image New York (2014)
"Just
don't call it 'new wave'"" - Daniel Miller (Mute Records)
"'We
are the World.' The title alone says something to you." - Nick Rhodes (Duran
Duran)
Daleko više od raskošne/inovativne produkcije
i muzičkog izraza. Bombastične frizure i zlatni vremenski period osamdesetih -
spajaju nebo i zvezde kao što su Bow Wow Wow, The Smiths, A Flock of Segulls,
INXS i New Order. "Mad World" (pesma Tears for Fearsa) i "New
Wave" kao moto pod kojim, članovi 35 bendova i solo projekata, opisuju
kako se živelo nekada i kako se živi sada. Nekad svesni i odgovorni, usled razorne
moći nuklearnog arsenala i hladnoratovske podele, danas ne vidimo kako nam
internet ruši golu egzistenciju.
Teško je skopčati da su ABC, Duran Duran
ili INXS izašli iz priče sa punkerskom pozadinom. Ali ako se uživite, opustite,
ako vam to krene za rukom, verovatno će i čitanje ove knjige da prođe glatko i
bez velikih unutrašnjih potresa, dilema i posledica. Niste valjda toliko naivni
da poverujete u istinu?
Lori and the Chameleons
"New wave" je, iz uprošćenog, anglo-američkog
ugla gledanja na istoriju stvari, stvar istorije. Stilski - nastao na muzici
Bowieja, BBC emisiji "Top of the Pops", održao se zahvaljujući
britanskim muzičkim časopisima i MTVju. Gušenje poslednje moguće pobune protiv
establišmenta i monetarno potkusuravanje i uprošćavanje odnosa na sceni, dodatno
gube na težini od ionako labavog kulturološkog i geopolitičkog značenja popa. U
tom smislu, danas se o ovom fenomenu govori, uglavnom jednodimenzionalno i sa
izvesnom dozom razvodnjene nostalgije. Sećanje preživljava najvećim delom
zahvaljujući prihodima od tantijema, reklama i autorskim pravima, koji dolaze uglavnom
sa druge strane Atlantika. Tamo, naime izvesni interesi i dometi još uvek postoje.
Ili u prenesenom značenju: Morrissey se konačno smirio uz ljubavi svoga života:
Nancy Sinatru i Pamelu Anderson.
Flesh for Lulu
Autorski par Majewski/Bernstein, pekli su zanat
i sticali iskustvo u magazinima Teen People, Entertainment Weekly, Hollywood
Reporter, Rolling Stone i the Face. Reputacija, ali i kriza, sigurno pomažu da
za intervjue u kojima pitanja nisu navedena, dakle intervjue u formi kratkih
monologa, za sagovornike pridobiju gotovo sva značajnija imena. Opravdano
izostaje Ian Curtis (Joy Division). Neopravdano Philip Oakey (The Human League).
Umesto njega o istorijatu nastanka benda priča Martyn Ware. Da bi nastavio u
sledećem poglavlju o Heaven 17 i British Electric Foundation. Slična je i situacija
sa Depeche Mode o čijim je počecima najpozvaniji da se ispoveda - Vince Clarke.
Posle DM slede naravno Yazoo.
Lista zastupljenih zvezda i dalje deluje
impresivno. Jedinu senku, na nju i iz ko zna kojih razloga, bacaju pojave The
Waitresses i Animotion. Ali i to je stvar, već pomenutog ugla posmatranja, t.j.
percepcije. Možda su i neki viši interesi, ili lični senzibilitet u pitanju.
Total Coelo
Jonathan Bernstein ipak ne krije, naročito u
uvodima u storije, odbojnost prema izvesnim likovima i delima, Howarda Jonesa
ili The Smithsa, npr.. Da bi pred kraj knjige razotkrio svoje insajderske
vrednosti i vrline, odličnim kratkim rezom karijere nekadašnjih sugrađana:
"Simple Minds were never cool, not like the fey, jangly bands from the
West End of Glasgow who recorded for Postcard Records."
S druge strane, i Lori Majewski, u trenutku
visprene iskrenosti, za Thomasa Dolbyja kaže: "Science was never my
favorite subject." Ili oštri pogled i pero, kad za klipove benda Devo,
konstatuje: "Hard to believe that MTV, now a playground for reality-TV
smut, was once the home of such edgy cultural commentary."
Pigbag
Znalački
odrađeno, na skupom papiru ostaju tragovi prstiju. Iako bi mnogi verovatno želeli
da je krajnji rezultat drugačiji, sređeniji ili fokusiraniji. Zbrka je, na neki
način i lekovita, jer "američki bendovi koji žele da zvuče kao da su
britanski, britanski kao nemački, a nemački koji žele da su roboti" i dan
danas mogu da se čuju na svakom sokaku. U originalu, semplu, reprodukciji,
obradi ili klici neke "nove" ideje. Sad smo, bar sigurni, da ništa ne
mogu da promene. Pokrenu. Zaustave. Sigurni?
Koliko socijalni i društveni angažman, mimo,
pa i unutar zgrada vlada i velikih koncerna, inače, dobacuje, vidimo na
primerima Smithsa i Dexy'sa. Delimično samouništenje, mitologija, mitomanija i
potpuno zadovoljstvo. Ili kao kad Peter Hook (JD, NO) sa ponosom kaže: "it
was punk; it was chaotic; it was wild; it cocked a snoot, a we say in England.
We were happy - even when the records went down the charts, we were happy."
Juni, 2014
No comments:
Post a Comment